ANNE ACISINDAN REYTİNG

Anneler gününü geride bırakırken, aklımda bazı ana haber bültenlerinde seyrettiğim acı görüntüler kaldı. Pazar günü, Hakkari’de şehit edilen 6 Mehmetçiğimizin cenaze törenleri vardı. Ne fena bir tesadüftür ki, 6 evladımızın ebediyete uğurlandıkları gün, anneler günü idi… Akşam evde oturmuş ana haber bültenlerini seyrediyordum, haber bültenlerinin ilk sıraları şehit cenazeleri haberleriydi. Memleketlerinde toprağa verilen şehitlerin, gözyaşları ile uğurlanma görüntüleri zaten yürek yakıyordu. “Anneler Günü”nü fırsat bilen bazı televizyon kanalların, “Annelerin” acıları üzerinden reyting kapma yarışı vardı ki, işte o daha da acıydı… Fonda dramatik bir müzik, görüntülerde yüreği yanmış şehit anneleri! “Anneler Günü’nde en acı hediye” Haberleri seyrederken içim titredi. Kendi annem, başkalarının anneleri geldi aklıma. Moralim bozuldu, akşamım zehir oldu, kapatmak zorunda kaldım televizyonu… Şimdi soruyorum, biraz daha fazla reyting uğruna, o elleri öpülesi annelerin duygularını, acılarını, gözyaşlarını, haberlerinize malzeme yapmaya değer miydi? Daha sade, onların mahremine saygı göstererek yapılamaz mıydı bu haberler? Şart mıydı, o gözü yaşlı annelerin yüreklerinin en derin yerlerinden, o en özel duyguları çıkarıp almak, malzeme yapmak? Yazık değil mi? Bir annenin en saf duyguları üzerinden bile çıkar beklemek, ne ile açıklanabilir? Sizi bilmiyorum ama ben rahatsız oldum. Bir an, o soğuk cam ekranın duyguları nasıl öldürdüğünü, nasıl basitleştirdiğini çok daha iyi anladım…