Çöpler çöp sepetine

Yaşlarımız ilerledi. Çok yaşadıkça hayat tecrübemiz arttı diye de düşünebiliriz. Fakat yaşımız ilerledikçe hayat tecrübemiz mi artıyor yüklerimiz mi artıyor, bunu bir Allah bilir. Sadakatle Allah yolunda bir ömür tüketmeye kimse bir şey diyemez tabi. Hatta böyle bir hayata imrenilir. Fakat bu gençlikten olgunluğa oradan yaşlılığa doğru giderken hayat yolculuğunun değişik dönemeçlerinde kalp kırıklıkları, hayal kaymaları, yeislerimizi ve buhranlarımızı da biriktiriyor olabiliriz. İşte bu biriken karanlık anılar zamanla hayatımızda taşınması zor yüklerler haline gelebilir. Yaşlanan insanların kırılganlıklarının altında zamanında temizlenmemiş gönül yorgunlukları yattığına inanıyorum.

Her insanın zihin ve gönlünde ağırlık taşıma kapasitesi vardır. Her sorunda her duyduğumuz kırıcı ifadeler karşısında çocukluğumuza kadar gidiyor ve aynı türden yaşanmışlıklarımıza dalıp kalıyorsak yeni insanlara açılamaz, yeni dostlar edinemez ve hayatımızı tazelikler kuşağında yaşayamayız. İncinmelerin ve kırgınlıkların hayat heyecanımıza ket vurmaması için zihnimizden ve gönlümüzden hızlı bir şekilde silinip çöp tenekemize atılması gerekir. Çöp sepeti olmayan olsa da çöp sepetine atılmayan eşyaların odalarımızı berbat ettiği gibi zihnimizi ve kalbimizi yaşanmışlıklarımızın çöplüğü haline getirmemeliyiz.  Aksi takdirde hayat yolunda çabuk yoruluruz.

Belli bir yaşa gelip de siz konuşmaya başladığınızda, “Ben tecrübeliyim” diyenlerden az da olsa çekiniyorum. Çünkü tecrübe dedikleri daha çok gönül kırgınlıkları, olumsuzluklar yanlış çıkarımlar... Bu insanların hiç mi güzel ve insanı başarıya götüren tecrübeleri yoktur? Elbette var. Fakat olumsuz duygular, yaşanan travmatik hadiseler zihin ve gönüllerde öyle bir yer etmiş ki yaşanan güzellikler gölgede kalmışlar. Onları baskısı altına almış. Belki de olumsuz tecrübeler bir kanser hücresi sinsiliğine bürünerek her ümitli anıların canına okumuş, yok etmiş. Bu nedenle tecrüb