Afrika'ya yeni giden bir öğretmenden mektup

Türk değilim ve Türkiyeli değilim. Ekvatora yakın bir ülkede öğretmenim. Pasaportu iptal edilen, hapishanede çürütülen, ülkesinden kovulan, hayat hakkı tanınmayan, mağdur, mazlum ve mahkum kardeşlerimin yerini doldurmak için geldim. Kendi isteğimle geldim, kimse beni zorlamadı.

Bazı arkadaşlarda yenilmişlik, ezilmişlik, kovulmuşluk ve yorulmuşluk mantalitesi gördüm. Bir de zalimlerin kara propagandası var. İkisine de ve bütün dünyaya diyorum ki:

Biz varız, biriz, diriyiz ve dikiz. Biz yok olmadık, dağılmadık, ölmedik ve eğilmedik. Biz hizmetimizi yaptık, yapıyoruz ve yapacağız.

Bütün dünya ittifak edip karşımıza çıksa, yine de hizmetimizi yapma yollarını bulacağız. Hiçkimse ve hiçbirşey bizi durduramayacak.

 Ekvatora yakın bir ülkede öğretmenim. Birkaç ay önce hicret ettim. Hicret ettiğime hiç pişmanlığım yoktur. Sadece bir pişmanlığım var, bu hicreti 10-15 yıl önce yapmalıydım.

Parayı çaldılar, yolsuzluk yaptılar, yabancı ülkelerde rahat hayat yaşıyorlar diyenlere ve düşünenlere diyorum ki:

Gündüz derse girip, akşam okulun tamıratını yapan, electrikçi, çöpçü, mobilyacı, amele olarak çalışan öğretmenler ve müdürler gördüm. Eşlerine okulun temizliğini yaptıran, çocuklarını da okulun inşaatında çalıştıran öğretmenleri ve müdürleri gördüm. Bir de eşlerinden ve çocuklarından ayrı, ama hiç şikayet etmeyen, her gün 10-14 saat çalışan kardeşlerimi gördüm. Yaşları 20-30 olsun, 40-50 olsun, herkes eşit şekilde çalışan ve koşturan, erkek ve kadın kahramanları gördüm. Ve diyorum ki, yalan söylemeyin ve yalanlara inanmayın. Biz varız, biriz, diriyiz ve dikiz. Biz yok olmadık, dağılmadık, ölmedik ve eğilmedik. Biz hizmetimizi yaptık, yapıyoruz ve yapacağız.

Beduizzaman Hazretleri yüz yıl önce yazdı ve sö