HER ŞEY ESKİDE KALACAK

Bugün, yolumu biraz uzatma pahasına da olsa eski mahallemden geçtim. Maksadım, her mevsim fotoğraflarını çektiğim birbirinden güzel japon kiraz ağaçlarının çiçek açıp açmadığını kontrol etmek ve eğer görebilirsem eski komşularıma da selam vermekti. Fakat kirazlar henüz çiçek açmamış ve sanki sözleşmişler gibi tanıdığım hiç kimseye de rastlamadım. Bir an, üç dakikalık süreye beş yılı sığdırdığımı fark ettim. Bir zamanlar hemen her gün adımladığım sokaklar, selam verip muhabbet ettiğim komşularımın evleri arasından sanki bir yabancı gibi geçmiştim ve her şey adeta eskimeye yüz tutmuş bir hatıraya dönüşmüştü. Kızımın okul dönüşü yolunu gözlediğim, oğlumu antremana uğurladığım, eşimle yürüyüş yaptığım, kenarlarındaki ağaçlarını suladığım, çiçekler ektiğim sokak artık o eski sokak değildi… Sanki alıştığımı sandığım bu yerler artık bana faniliğini haykırıyordu… Gelinen, yaşanılan ve geride sadece hatırası kalan asude  mekanlardı  sadece. 

Kiraz ağaçlarının çiçeklerini görme sevincim dakikalar içinde hüzne dönüşmüştü. Arabasını yıkarken uzun uzun sohbet ettiğim Phillip’i de göremedim, o benim en yakın komşumdu ve komşuluğu da mükemmeldi. Eşimin güzel yemekleriyle sayesinde kalbini kazanmıştık. O evdeki ilk bayramımızda bir kucak dolusu çiçekle gelip “bugün sizin için özelmiş, bunu kutlamak istedim!” dediğinde o da bizimkini fethetmişti. Galiba, en çok onunla vakit geçirmiştik çünkü onunla birlikteyken gurbet elde baba hasretimizi dindirdiğimizi fark etmiştik. Karısının kramatoryumdaki cenaze törenindeki kısacık konuşmasında bile bize teşekkür etmesi, ne derece ince fikirli ve vefalı bir adam olduğunun ispatıydı. 

Karşı komşum yaşlı Peter ile el makası vesilesiyle tanışmıştık. Evin önündeki bitkiyi budarken elimdeki küçük makas yerine bana daha büyük makas getirmesi bu güzel dostluğun ilk adımı olmuştu. Hiç aklında tutamadığ