AFRİKADA ÇOCUK OLMAK

2023 yılının Eylül ayında Time To Help derneğinin bir yardım organizasyonunda fotoğraf çekmek için Kenya’ya gitmiştim. Yaklaşık 10 gün orada kalmış; yetimhane yenileme, su kuyusu açma, hijyen ürünleri ve gıda paketleri dağıtma gibi faaliyetlere katılmıştım.  Maksadım bu kıymetli faaliyetleri en güzel şekilde fotoğraflamaktı. Fakat yetimhanenin kapılarını araladığımızda duyduğum hikayeler ve su kuyusu açarken karşılaştığım dramlar bu yardımların çok daha fazlasını yapmamız gerektiğini haykırdı yüzümüze…

Kızın odası tam istediği gibi oldu! 

Oğlana yeni bilgisayar aldık… 

Bizimki çok seçici, her şeyi yemez.

Bizim kız kaç yaşına geldi, yemeğini hala ben yediriyorum. 

Bizim oğlan da masal okumazsam asla uyumuyor, bir de bu aralar bizimle yatma modası çıkardı. 

Z kuşağı çok fena geliyor, ne istediklerini biliyorlar!

Ebeveynlerin bir araya geldiğinde, bu cümleleri sıkça duyduğum bir atmosferden gitmiştim Kenya’ya . İlk gün yetimhanedeki çocukların yatakhanelerini görünce, haykırarak ağlamamak için kendimi zor tutmuştum. Yatak süngerleri oldukça eskiydi ve bir yatakta yaşlarının küçüklüğüne göre 2 veya 3 çocuk aynı anda uyumak zorundaydı. Bırakın bir odayı, bir yatağa bile sahip değillerdi. Uyurken masala ihtiyaç duymuyorlardı, her biri kendi trajik masalının kahramanıydı zaten. Yatağında uyuyamayınca gidecek anne baba odası da yoktu! Onun yerine aynı kaderi paylaşan arkadaşına sarılıyorlardı. Yemek konusunda seçici olmak akıllarından bile geçmiyordu. Zaten günde bir öğün ancak yiyebiliyorlardı, o da mısır lapası ve yavan bir sebze yemeği... 19 yaşındaki de, 2 yaşındaki de yemeğini kendi yiyordu. Nazlanacak veya başını bekleyecek kimseleri yoktu orada. ‘Ben bunu sevmiyorum!’ veya ‘biraz daha alabilir miyim?’ cümlesi de orada hiç duyulmuyordu. Çünkü biliyorlar ki yemeği sevmezse aç kal