BAYRAMINIZ MÜBAREK OLSUN

Bayramın “tatil” olduğu, “nereye gitsek acaba”ların hesabının yapıldığı, hüzün bulutlu “kutlu ve mutlu” günler bayramlar. Kulakların çalınacak kapılarda olduğu; “Evdeyseniz biz geliyoruz” haberinin beklendiği günler… Duygudan uzak, kopyala yapıştır türü mesajlarla kutlama yapıldığının sanıldığı günler… Çalacak telefonların beklendiği günler… Kesilecek kurbanların bile kıymet-i harbiyesinin kalmadığının zannedildiği günler… Oturduğumuz sefer tası binalarda, kapı komşumuzu bile tanımadığımız için, ortak kurban bile kesemediğimiz günlerde… Paylaşımın unutulduğu, derin dondurucularda saklanan kurban etleriyle, gelecek günlerde “etsiz” kalmamayı düşündüğümüz günler… Elini öpeceğimiz babamızın, boynuna sarılacağımız anamızın bizi bu dünyada, bir başımıza, öksüz-yetim bıraktığı günler… Yaşadığımız iş stresinin altından kalkıp da gidebildiğimiz bayram namazlarından dönerken eve, anadan babadan yardan uzak geçirilen bir bayrama daha başlamamızın habercisi gözyaşlarımızın döküldüğü günler… Yurdundan yuvasından, anasından babasından, eşinden dostundan çok uzakta, bir avuç “Kur’an hizmetkarı” arkadaşıyla beraber “bayram” edilen günler… Dava arkadaşlarının, yeri geldiğinde ana-baba, yeri geldiğinde ağabey kardeş, yeri geldiğinde dost-sırdaş olup sımsıkı kucaklandığı günler… Kim bilir kaçıncı bayramını gurbette yaşamakta olan gözyaşı dolu “gülen” yüzlerin, sinelerde hatırlandığı ve dua edildiği günler… Anavatandan gelecek bir “arkadaşın” elbiselerindeki kokunun içe çekilip, hasret ateşinin büyütüldüğü günler… Ezanların bile mahkum olduğu dört duvar arasında, buruk, yalnızlığın kollarında ve özlemle geçirilen günler… Köyünün toprağını… Anasının kabrini… Kendisini şu fani dünyada yapayalnız koyup giden arkadaşlarının kabirlerini ziyaret etmeyi özleyerek geçirilen günler… “