İnsan adandığı şeydir

Tanpınar’ın ifadesiyle, “rövanşı olmayan bir hayat yaşadığımız.” Gece ve gündüz, siyah ve beyaz iki sevimli fare gibi süresini bilemediğimiz ömrümüzü kemirip tüketiyor.

Takvimden düşen bir yaprağı yeniden oraya koymak muhal.  Bu bezmde “gurub” kaçınılmaz ve mutlak bir son…

Yani, ömür fani.

Yapılacak tek şey herhalde, ömrümüzün hemen her dakikasına anlamlı ve kalıcı çabalar yüklemek.

Bedenimiz toprağa karışıp gitse de, kendimizi gelecek devirlere bir “insan” olarak bırakabilmek…

Hayatımızı, onur duyacağımız ve onur duyulacak bir miras olarak arkadan gelenlere teslim edebilmek.

Kim istemez ki bunu?

Hayatımızı ölümsüzleştirmenin en güzel ve en çekici yolu bu bence.

Öyle zannediyorum ki, evrende insan olarak yer tutup, ömür sürmenin sebebi de olsa olsa yine budur.

Baki kalan bu kubbede, her lahza yankılanan ölümsüz sesler ve nefesler  varlığını böyle bir ülküye adayanların sedası değil midir?

Değerler, ülküler ve kutsallar da uğruna adanan sayısız hayatlar olduğu için hala dipdiridir zaten.

İnsan ne için yaşarsa o değil midir aslında…

 İnsan, ömrünü adadığı şeyle anılır zira…

Goethe, kendini  Faust’a adamış, seksen üç sene adeta onun için yaşamıştı. “Ve Faust bitti” dediğinde, kendisi  de bitmişti.

Gandhi, halkının özgürlüğüne harcamıştı ömrünü. “Susma Oruçları”nın çığlığında, “tuz yürüyüşü”nün yangınında boğmuştu hasımlarını…

Kendisini adeta laboratuvarına gömen Louise Pasteur, hala “pastörize süt” gibi nefes alıp veriyor aramızda…

Koca Sinan bir ömür Selimiye’yi düşleyerek yaşamış ve onu serhat şehrinin bağrına gerdanlık gibi asmıştı.

Derviş Yunus, hayatını “gönüller yapmaya” vermiş, Mevlana yaşadığı sürece “aşkın” merkezi olmuştu.

Zor dönemin adamı Necif Fazıl hayatını “Çile”sinin yollarına sermişti.

Mecnun’un hayatını  Leyla için çöle çevirdiğini bilmeyenimiz var mı?</