Çözümsüzlüğün sebebi biziz

Ramazan Bayramı geldi. Milyonlarca insan annesi ile babası ile bayramlaştı… Bu ülkenin bir köşesi var ki 8 aydır her gün aynı acıyla yatıyor aynı acıyla uyanıyor… Bir çok kimsenin umurunda olmasa da Uludure Ortasu yada Roboski, Gülyazı köyü benim umurumda. Siyasi hesaplara kurban verdiğimiz bu acıyı kaçımız yüreğimizde hissettik ki… Bu ülkenin sıkıntılı anayasal sisteminin hatası ile kurban verdiğimiz 34 can, 34 çocuk, genç, 34 ümidin acısı hala yakınlarının içinde. Feci bir şekilde hayata gözlerini yuman 34 kardeşimiz için –menfi milliyetçilik- damarımız şaha kalkıyor ve "Oh olsun! İyi oldu! Ne işleri vardı!" diyebiliyoruz… Genel suçlama neydi bu insanlar terör örgütü PKK sempatizanı, onlara yardım ediyor falan, filan… Bunu söyleyenlerin kaçı o bölgeye gitmişti. O insanlardan birini tanıyordu. Ben eminim ki hiç biri… Ortasu ve Gülyazı köyünde oturanların Karadeniz’in, Marmara’nın ya da Ege’nin bir köyünde oturanlardan bir farklı kaygısı yoktu… Oraya giden çoğu çocuk denecek yaştaki kişilerin derdi geçimdi. Allah aşkına ne oldu ki bize acılarımızı bile ayrıştırıyoruz. Bugün o gençlerden hiçbiri ailesini göremedi, ellerini öpemedi… Kürt eşittir PKK’lı anlayışı maalesef son dönemde ülkemize sindi. 30 yıldır terör örgütünün yapmak isteyip de yapamadığı şeye artık kendimiz malzeme taşır olduk. Hani empati, hani kendini başkasını yerine koyma? Eğer artık hepimizin yüreğini dağlayan bu meselenin çözümünü istiyorsak; 1100 senedir kardeş olan Kürt ve Türklerin direkt köprüler kurması gerekiyor mu? Ortasu ve Gülyazı’da hayatını kaybedenlerin acısını anlamadığımız onların yanında olmadığımız, hukuki süreç işlemediği için bu insanlar terör örgütüne malzeme yapılmadı mı? Şimdi birilerinin kendilerini malzeme yapmasınlar dediğini duyar gibiyim… Af edersiniz ama sizin kaç tane yakınınız bu şekilde öldü? Kaç tane yakınınız fail-i meçhullere kurban gitti? Kaç taneniz silah sesi ile uyudu? Silah sesi ile kalktı? Çocuklarınızın ayağına bir diken batarken neler